Nadežda Petrović donosi impresivna dela koja nikog ne ostavljaju ravnodušnim, pa se opravdano smatra jednom od najznačajnijih srpskih slikarki iz perioda impresionizma i fovizma.
Život Nadežde Petrović, zaista, je fascinantan. Gotovo je neverovatno koliko je traga ostavila ne samo u slikarstvu, već u čitavoj srpskoj istoriji s kraja 19. i početka 20. veka. Pre svega, bila je cenjena slikarka u dobu kada su našom scenom vladali muškarci, dok su žene bila nepismene. Bila je i nastavnica slikarstva kada su slikare izjednačavali sa molerima. Britkog uma i smelog rečnika nije se bojala da iskaže svoje mišljenje kroz kritike, ali i govore na patriotskim zborovima, čak i u ratu kao bolničarka, pa možemo slobodno da kažemo da je Nadežda bila ispred svog vremena.
Rođena je 1873. godine u Čačku, u porodici intelektualaca. Zahvaljujući roditeljima koji su gajili ista interesovanja otvorila su joj se vrata Evrope. Naime, njen otac Dimitrije bio je osnivač prve škole crtanja u Beogradu, istoričar, narodni poslanik, kolekcionar starih dokumenata. Majka Mileva bila je kći slikara, obrazovana učiteljica naklonjena istoriji i poeziji.
Nakon završetka Više ženske škole 1891. godine dobila je diplomu za nastavnika crtanja u srednjim školama. Zatim je upisala Prvu srpsku crtačku školu Kirila Kutlika.
S obzirom da istoričari umetnosti stvaralaštvo Nadežde Petrović dele na 4 perioda, tako je i podeljena prodaja umetničkih slika čuvene slikarke.
Slike Nadežde Petrović minhenskog perioda (1898 – 1903.)
Godine 1898. Nadežda odlazi u Minhen kako bi školovanje nastavila u privatnoj školi Antona Ažbea. Tu se suočava sa sasvim novim shvatanjima umetnosti, koji su za nju bili oslobađajući.
Ažbe ju je naučio da je crtež osnova, koja je neraskidiva sa bojom i kompozicijom , pa rad poprima elemente nemačkog ekspresionizma. Mada su i poznanstva sa Vasilijem Kandinskim, Aleksejem Javljenskim, Ivanom Meštrovićem, Ivanom Groharom ostavila uticaj na njena dela. Među njima najpoznatija su Bavarac sa šeširom, Vodenica, Drvo u šumi, Borova šuma, Jelova šuma, Akt s leđa.
Naviknuta na tradicionalni racionalizam Srbija je ove slike dočekala sa osudom. Ipak, to nije sprečilo Nadeždu da nastavi da stvara u istom pravcu, razvijajući dalje svoj stil.
Nadežde Petrović – srpski period (1903 – 1910.)
Baš kao što je Anu Bešlić, koja se opravdano nalazi na listi najbolji savremeni srpski vajari, inspirisala izložba Henri Mura, tako je Petrovićeva motivaciju za nastavak rada dobila nakon izložbe Anrija Matisa. Tada započinje faza fovizma u njenom stvaralaštvu, kojom je nastojala da prevaziđe dotadašnja dekadentna razmišljanja u našoj umetnosti.
Srpski period je najplodniji. Obeležile su ga antologijske slike seoskih pejzaža, beogradskih prizora i portreta. Resnik, Portret starice, Kaluđer, Ada Ciganlija, Karaula na Savi, Žena sa crvenim šalom, Žetva, Devojče iz Sićeva, Dereglije na Savi, Guslar, Na izvoru, Kosač, samo su neke od najpoznatijih.
Nažalost, i drugi period stavaralaštva ispunjen je negativnim kritikama.
Pariski period (1910 – 1912.)
Pariz je imao veliku moć nad Nadeždom Petrović. Sa jedne strane očarana impresionistima, a sa druge, pak, okrićem novog pravca – kubizma, umetnica je dosegla punu slikarsku zrelost. Ona se ogleda u slikama Notr Dam, Most na Seni, Jesen u Bulonjskoj šumi, Plaža u Bretanji, Kosovka devojka, More i mnogim drugim.
Zajedno sa Rodenom srpska slikarka je birala radove za na Jesenjem salonu. Dok je sa Pikasom, Matisom i Marijom Loransen učestvovala na prvoj izložbi fovista. Upravo su ovi događaji skrenuli pažnju u Evropi na vrednost Nadežde Petrović, pa je započela i prodaja umetničkih slika sa njenim imenom.
Nadežde Petrović ratni period (1912 – 1915.)
Poslednje godine života provela je u ratnim borbama kao bolničarka. Samim tim i slike nastale u tom periodu oslikavaju aktuelna dešavanja – Valjevska bolnica, Gračanica, Polje kosovskih božura, Skoplje, Vezirov most…
